Iz ležaljke života je ispala

prejako zanjihana rukom

i dugo  se ne miče

izmorenu od sjećanja na taj dodir

ispod kože  boli  je zatočena bol 

dok začuđenim pogledom

prazno  praznim puni

to tek je osjećaj da nešto radi

ne čuje pitanja koja počinju

zašto

niti  želi odgovor koji počinje  

zato što

opet troši ono potrošeno

blizu nje šutim 

a ona glasna dovikuje

oprosti žurim 

moram sustići dan prije  mraka