Kad vu sercu čas je mreti,
tad s nebesa zazvoni,
vu očima sunček trne,
na usnama reči ni.
Človek zemli jeden ode,
telo svoje vu tamu skri,
življenje celo zemlu delal
sad pak z mirom vu njoj spi.
Človek jeden predi sih!
Još nas ima vu jubavi,
deni hode, popevka zri,
smert je kakti svetlost večna
vu nebeskih kraljevstvi.
Človek jeden predi sih!
Cvetek, sveča na grobeku,
sećanje ga pohodi
saki život vu smert vezan
ljudcke veke izrodi.
Človek jeden predi sih!
Zdenka Kirin iz zbirke pjesama “Arija srca”
Josip Ergovic
katarinab
Marija
Lav
20/10/2012 at 7:45 am Permalink
Osjeća se melodija tog našeg kajkavskog narječja, mekana, fina melodija pjesme.
Ne samo da si dočarala zbivanje, nego si vjerno oslikala taj urođeni fatalizam u kojem se sve s mirom prima, u kojem nema pobune ni povišenih tonova.
Človek zemli jeden ode,
telo svoje vu tamu skri,
življenje celo zemlu delal
sad pak z mirom vu njoj spi.
Lijep pozdrav 🙂
20/10/2012 at 10:25 am Permalink
Cvetek, sveča na grobeku,
sećanje ga pohodi
saki život vu smert vezan
ljudcke veke izrodi.
lijepo Kirin, pozdrav !
20/10/2012 at 12:28 pm Permalink
jako lijepo opisano,pozdrav
20/10/2012 at 11:38 pm Permalink
HVALA mariji, ENEDIELI-I jimu CORBETU na lijepim komentarima pjesme koja je pokušala prikazati besmrtnost života u poveznici vjere i stvarnosti, Isus krist kao čovjek i Bog, žrtvujući život za nas ostavio nam je duh ljubavi, nade i težnje jednakosti i pravdi. Fatalizam pogleda pokazuje da se kroz stoljeća ništa bitno nije promijenilo u životu malog čovjeka kojemu preostaje samo sjećanje da dragog umrlog … Iskreni pozdrav !!!