Tvoja je duša sanjiva breza

i katkada oči prekriva kosom

lice s ožiljcima od drvoreza

oduvijek je okupano rosom.

 

Šuti drvo zagledano u rijeku

koja odnosi sve naše odraze

i dok godine u zaborav teku

ono na papir otiskuje obraze.

 

Dođu i sati kad se magla spusti

ali čim se ne ogledaju rane

krošnja para taj omotač gusti

opet se do tuge probiju grane.

 

Tvoja je duša sanjiva breza

samo piši mojoj žalosnoj vrbi

pjesniče moj, majstore drvoreza

to nam je veza dok se život grbi.