Ruku koje su dosezale tamo gdje riječ ni blizu nije

pokoravajući  bijes kako ne bi rastočio cijelo

mirile nemire

sputavale drhtaje

toplinom blažile zime

dokolici grlile jedna drugu

prateći  misli dok  su hrlile  uplesti sebe u rime

spominjem se tišine i nepomaka

za prisutnosti  straha

u iščekivanu nepoznatog

izazvana

pozvana

zašla u dubinu

preduboko

spominjem se trena kad su je ruke  obgrlile

nudeći je danu i danima