Otkrila si dugo traženu rijeku

tu koja najtiše od svih voda teče

sretna se prepuštaš njenom tijeku

kad nikog nema i jesenje je veče.

 

Samoća – i tako se ponekad zove

al’ ne spuštaš više rolete  pred kišu

tvoje misli bez mojih jedara plove

nevidljive ruke kapi  tuge brišu.

 

Prizivala si tople crvene struje

jata koja miluju obale duše

sad ne trebaš nikog samo da tu je

dok se pješčane kule života  ruše.

 

Otvrdnula si s koricama knjiga

i voskom svijeća što izdišu zorom

otkrila si rijeku lišenu briga

što ne teče moru pod ledenom korom.