Brojim do deset

pa počinjem da dišem

ovaj vazduh koji ima ukus sjevera

Uzimam olovku

i počinjem da pišem,

tek onako, da loše misli otjeram

I brojim dane,

brojim loše godine

što kače se za mene

ko’ limeno ordenje

Napolju je mećava,

a srce mi prokišnjava

Još se i sad prisjeća

jednog davnog proljeća

željo moja najveća

Kao neki tuđi san

teče život dan po dan

kao crno bijeli film

u kome i ja statiram

živim, a ne postojim

Jer tvoja bosa stopala

u oku su mi ostala

pa sad tamo snivaju

staru bol dozivaju

Još se srce prisjeća

jednog davnog proljeća

željo moja najveća