Svake zore kad dan svanjiva
sanjam vlakove koji odlaze,
tebe u zaborav sobom odnose
u nepoznate daleke gradove.

U bunilu, budim se ranjiva
suza jastuk obilato natapa,
ruka da te zaustavi na pola puta zastala
u praznoj postelji pokritoj čežnjama.

Znam da trebam te uvijek s jeseni
više nego s topla proljeća
jer u kiši i huku vjetrova
izjeda me nostalgija nezaustavljiva.

Još preludiram  na istrošenim tipkama
stara sova hukom me prekida
jeza mi tijelo prožima
jer gubim te, ne samo u snovima.

Štefica Vanjek-Štefi