Bez pristanka neba

bol je osrebrila

sva čvorišta moga sna

i na čokotima crnog uštapa

množi dotrajala življenja

u kolajnama smrti.

Ruke ukapam

u plićine žerava ilinštačkih,

da ne budem berač

crnoplodih grana

iz kojih

vrije patnja čovjekova.

 

Bez pristanka neba

u mojim dupljama

suša gnijezdi oseke,

da ne budem očevidac

i vidar svijeta

na sedrenim obrubima sunca.

 

Bez pristanka neba

sijem svoju krv

u korijenje smrti

i bubrim kroz zemlju,

njome udvojena.